NL
Impressies na de mei-meeting in 2009:
MIA: Het is noodzakelijk de realiteit te kennen van de betrokken organisaties, alvorens je kan samenwerken.
REBECCA: De weg die we gaan bewandelen is deze week veel duidelijker geworden. Ik geloof ook echt dat het realiseerbaar is. Ik ben erg nieuwsgierig.
LISETTE: Ik ben vooral erg trots om deel uit te maken van dit project. Trots op het werk dat reeds geleverd is, en de lange reis die ons nog te wachten staat.
OUPA: Door samen te werken hebben we deze week bereikt wat we wilden. Er was zeker een tijd dat ik dacht ,“dit is onmogelijk”, maar je moet jezelf verrassen. Iedere dag opnieuw. Ik wil deze uitdaging aangaan. Het lijkt nu mogelijk, binnen dit team. We komen van andere plekken, maar we hebben een zelfde doel. Via World Carrousel kunnen we dit doel bereiken. We zijn sterk. Krachtig. Ik neem de verantwoordelijkheid om World Carrousel te vertegenwoordigen in Afrika.
ARNALDO: Ik heb altijd geloofd in dit project. Deze mix van artiesten is uniek. Het geeft een goed gevoel om iets van waarde te kunnen doorgeven, en te weten dat het niet misbruikt zal worden. Tijdens het vertalen verliezen we dingen, maar dat is ok. De belangrijkste dingen zullen blijven. We werken erg praktijkgericht, via kunst. Een volgende stap is om te proberen op nog andere vlakken linken te leggen. Vb naar universiteiten.
JORGE: Deze week was een natuurlijk vervolg op al het voorgaande. Ik heb nooit getwijfeld aan World Carrousel. We hebben elkaar nooit in vraag gesteld. We hebben gemaakt. World Carrousel is zeer hoopvol. We hebben grenzen kunnen doorbreken. Ik kan World Carrousel nu verdedigen. We zullen zeker vallen, maar we zullen leren en doorgaan. Anderen zullen leren zien wat mogelijk is.
ANA SOFIA: We hebben echt samengewerkt deze week. Zelfs hier, vanuit Peru! Het is meer dan een concept. We hebben vlees aan het geraamte gehangen. We hebben een weg uitgetekend die we samen gaan bewandelen. We stappen in iets nieuws, iets onbekends, wat een enorme verantwoordelijkheid met zich meebrengt. We moeten blijven evolueren, flexibel blijven. We spreken allemaal een andere taal, maar we willen hetzelfde bereiken. Dus we moeten traag gaan. Elkaar nooit uit het oog verliezen. We bouwen aan een nieuwe manier van samen werken, met de hoop dit op een dag aan de hele wereld aan te bieden. Taal blijft een obstakel, maar we creeren een nieuwe , universele taal. Ik ben dankbaar hieraan te mogen deelnemen.
JULIO: Ik ben verbaasd over het feit dat zoveel verschillende groepen één doel nastreven. Hoe je via kunst zo gemakkelijk een sociale beweging kunt integreren. Het opgebouwd vertrouwen zal jullie sterken als groep, en zal jullie voortbewegen. Er zijn hier geen competitieve gedachten. Ik ben dankbaar om hier te zijn. World Carrousel is nog een lang leven beschoren. Er bestaan theorien over virtueel samenwerken, maar het is nog nooit eerder gerealiseerd. Mijn ervaring is dat we met al die nieuwe technologie nog niet tot een werkelijke overeenkomst zijn gekomen. Dat is hier duidelijk wel het geval.
ARTURO: Ik bevind mezelf in een droom die leeft. Het feit dat iemand iets zo hard gewenst heeft, dat het realiteit wordt. Ik geef me over aan de droom. Ik vertrouw er op. Deze droom zal me leren. En de droom zal me de weg wijzen. Dit project gaat over tolerantie. Het is een grote verantwoordelijkheid die we allemaal meenemen. Maar niet als gewicht. Wel als grote vreugde.
MIA: We voelen de waarde van het materiaal dat we krijgen uit het Zuiden. We moeten het in ere houden. Onze gemeenschappen informeren, ze laten samenwerken en voor elkaar zorgen.